#

از آغاز شکل‌گیری شکل‌ واره‌های هنرهای نمایشی در جهان تا ایجاد قوانینی برای ظهور هنر تئاتر، این مهم که ذاتش عدالت‌محور است، با هر نوع از حذف، سانسور و قلع‌ و قمع اندیشه، به مبارزه با جهل پرداخته و بهای سنگین آن را متقبّل شده و تا به امروز نیز این مبارزه ادامه داشته است.
هنر تئاتر انسان را بی‌واسطه با خویشتن خویش روبه‌رو می‌کند و یادآور می‌شود که برای رسیدن به فردایی روشن، به یکی از وجوهِ کارکردی فرهنگ که «انسجام‌بخشی» در ارکان مختلف یک جامعه است نیاز دارد.
در چند سال اخیر چندین‌ و چندبار هشدار داده‌ام که امنیتی‌زدایی از عرصه‌ی فرهنگی و تغییر نگاه امنیتی به فرهنگ باید در دستور کار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار بگیرد تا آنچه که از آن به عنوان «انسجام‌بخشی» یاد کردم، محقق شود.
سال گذشته روز ۲۷ مارس ۲۰۲۰ که مصادف شده بود با ۸ فروردین ۱۳۹۹ و امسال که این روز مصادف با ۷ فروردین ۱۴۰۰ شده است، چراغ سالن‌های تئاتر و فعالیت‌های تئاتری در دنیا به‌دلیل هجوم کروناویروس، خاموش شده است.
انسان با امید – و البته نه امید واهی – زنده است؛ تا باد چنین بادا و من به همین امید، دل خوش دارم که پس از پشت سر گذاشتن بحران به‌وجودآمده، نوع نگاه به انسان و زندگی در من و ما از شکل مادی به معنوی آن تغییر کند و برای شأن و کرامت انسان، ارج و قُرب بیشتری قائل شویم و دیگر شاهد مداخله‌ی حداکثری دولت در عرصه‌ی فرهنگی نباشیم.
اگر عقلانیت حاکم شود و تصمیم‌گیری‌ها مبتنی بر خِرد جمعی و در چهارچوب انسجام ملی و منافع ملی شود، می‌توان به فرارسیدنِ فردایی روشن امیدوار بود.
روز جهانی تئاتر را در این برهه از زمان، نه در صحنه و در سالن تئاتر، بلکه در قرنطینه‌ی خانگی، به هنرمندان، کارکنانِ هنرهای نمایشی و دوستداران هنر تئاتر، تبریک عرض می‌کنم.

دکتر روح اله جعفری، نویسنده، کارگردان، منتقد و استاد دانشگاه

دیدگاه ها

دیدگاهتان را بنویسید

ناشناس,